Odporność na temperaturę i ciśnienie poprawiająca wydajność pracy Klasa F emaliowana samoprzylepna cewka przemysłowa elektroniczna medyczna klasy 1UEW

Nazwa produktu: Cewka samoprzylepna emaliowana klasy F 1UEW

·Drut emaliowany samoprzylepny (drut samoprzylepny), zwany także drutem samotopliwym, posiada dodatkową warstwę samoprzylepnej farby na powierzchni drutu emaliowanego.

·Bardzo trudno jest wyprodukować bezramowe cewki o skomplikowanym kształcie, stosowane we wczesnych telewizorach i niektórych mikrosilnikach, ze zwykłymi emaliowanymi drutami. Proces produkcji tego typu cewek twornika jest dość specyficzny. Najpierw należy przetworzyć i uformować pojedyncze uzwojenie, a następnie każde uformowane uzwojenie jest formowane w uzwojenie twornika. Metoda formowania z pojedynczym uzwojeniem polegała kiedyś na nanoszeniu kleju na zewnętrzną powierzchnię emaliowanego drutu w celu umocowania go w formie, a następnie pieczeniu i kształtowaniu. W procesie formowania uzwojeń silnika uzyskano bardzo dobre wyniki ekonomiczne. Jest szeroko stosowany w kluczowych elementach produktów elektronicznych, takich jak silniki bezrdzeniowe, cewki samoprzylepne, mikrosilniki, transformatory elektroniczne, czujniki i komponenty elektroniczne. Promocja armatury i armatury transformatorowej.

Proces klejenia:

Warstwa samoprzylepna pokryta powierzchnią drutu samoprzylepnego może zapewniać przyczepność pod wpływem wysokiej temperatury lub rozpuszczalników chemicznych

Łączenie w wysokiej temperaturze/ciepło:

Wszystkie warstwy samoprzylepne Elektrisola można sklejać poprzez ogrzewanie. Drut można nagrzać bezpośrednio gorącym powietrzem podczas procesu nawijania, nawiniętą cewkę można nagrzać w piecu lub po zakończeniu nawijania można do cewki doprowadzić prąd. Zasada wszystkich tych metod polega na podgrzaniu cewki uzwojenia do temperatury nieco wyższej od temperatury topnienia warstwy samoprzylepnej, tak aby warstwa samoprzylepna stopiła się i połączyła ze sobą druty. Klejenie przez powietrze ma tę zaletę, że nie wymaga wtórnego procesu łączenia po nawinięciu. Metoda ta jest tania i stosowana głównie w przypadku drutów samoprzylepnych o średnicach mniejszych niż 0,200 mm. Metoda ta stała się bardziej popularna w ciągu ostatnich kilku lat wraz z rozwojem rodzajów warstw samoprzylepnych pracujących w ultrawysokiej temperaturze.

Klejenie piekarnika:

Łączenie w piecu odbywa się poprzez ogrzewanie zwiniętej cewki. Podczas nawijania cewka jest nadal utrzymywana na uchwycie lub oprzyrządowaniu, a cała cewka jest równomiernie podgrzewana w piecu w odpowiedniej temperaturze i przez odpowiedni czas, a następnie schładzana. Czas nagrzewania zależy od wielkości cewki i zwykle wynosi od 10 do 30 minut. Wadami klejenia piecowego są dłuższe czasy samospajania, dodatkowe etapy procesu i potencjalnie większe wymagania dotyczące liczby narzędzi nawijanych drutem.

Elektrowiązanie:

Odbywa się to poprzez przyłożenie prądu elektrycznego do gotowej cewki i wygenerowanie ciepła poprzez jej opór, aby osiągnąć odpowiednią temperaturę wiązania. Napięcie i czas zasilenia zależą od rozmiaru drutu i konstrukcji cewki, dlatego należy je ustalić eksperymentalnie dla każdego konkretnego zastosowania. Zaletą tej metody jest duża szybkość i równomierny rozkład ciepła. Zwykle nadaje się do drutu samoprzylepnego o średnicy drutu większej niż 0,200 mm.

Wiązanie rozpuszczalnikowe:

Niektóre warstwy samoprzylepne można aktywować za pomocą specjalnych rozpuszczalników podczas procesu nawijania cewki. Podczas nawijania zwykle stosuje się filc nasączony rozpuszczalnikiem („mokre nawijanie”) w celu zmiękczenia warstwy samoprzylepnej. Proces ten wymaga użycia oprzyrządowania utrzymującego cewki na miejscu, a cewki są łączone ze sobą po wyschnięciu rozpuszczalnika. Następnie cewkę należy podgrzać w piecu przez jeden cykl, aby odparować resztki rozpuszczalnika i zakończyć proces utwardzania warstwy samoprzylepnej w celu uzyskania optymalnej siły wiązania. Jeśli w cewce pozostanie rozpuszczalnik, może to spowodować awarię cewki po długim czasie.